Ondertitels..................

19 oktober 2013

Ellen en Richard hebben of liever gezegd hadden altijd wel het idee dat ze een aardig woordje Engels spraken. Oké, Ellen spreekt Engels zoals Engelsen dat doen en Richard knauwt het Amerikaans Engels. Maar goed genoeg om zichzelf meer dan met gemak te redden in the USA. 
Tenminste, dat dachten ze totdat ze vanmorgen de ontbijtzaal inliepen en werden begroet door de serveerster. "Monin'gy'showyedoin'"? klonk het in hun richting. Even keken ze nog achter zich of daar soms nog meer mensen zaten waar deze wartaal tegen gericht was maar dit bleek niet het geval. Deze dame sprak HEN aan. De vragende blik van beiden deed haar besluiten de vraag maar te herhalen. "Monin'gy'showyedoin?" klonk het weer.
Zei ze nou echt " goodmorning you guy's, how are you doing?" vroeg Richard zichzelf hardop af? Na een voorzichtige "we are fine, thank you" bleek dit inderdaad het geval. "Heyu'guysletmemakeyouaniiiicehoooomemademealanahaatcupo'coffie" klonk het weer. " Shit ,dacht Ellen, "we hebben ondertitels nodig". Deze gasten uit the deep south zijn niet te verstaan.

Tijdens het super ontbijt met heerlijke verse homemade waffles ontstond er verder op in de zaal een merkwaardig verschijnsel. Een zojuist binnengekomen gast nam plaats aan een tafel en de serveerster stelde hem dezelfde vraag. Klaarblijkelijk verstond hij het wel want hij antwoordde direct in dezelfde taal. Nog geen 2 minuten later schakelden ze echter over op een soort "kliktaal". Deze taal is vrij eenvoudig aan te leren begreep Ellen. Door je mond vol met brood te stoppen, een slok koffie erachteraan te gooien om vervolgens zo hard mogelijk te gaan smakken heb je het zo onder de knie. Oh ja, om de punten en komma's aan te duiden in deze taal laat je op deze plaats een harde boer.

"I have a dream" sprak Martin Luther King ooit in zijn wereldberoemde speech zo'n 50 jaar geleden. Dit dromen deed hij in Atlanta want daar stond zijn geboortebedje. Een bezoek aan het gedenkmonument ter nagedachtenis aan hem mocht natuurlijk niet ontbreken. Al had Richard bij M.L. King een andere persoon voor ogen, maar goed een vergissing is menselijk.

De lange rit van ca 500 mile voerde beiden door de staten "Georgia, Alabama en Mississippi. In "Evergreen, Alabama" kwamen ze in een soort dorpsfeest terecht en dit zag er geweldig gezellig uit. Het hele dorp was aanwezig en ze waren ALLEMAAL met de auto gekomen. Overal waar er maar enigzins geparkeerd kon worden was dit ook gebeurt. In tuinen, bermen, op straat, op de spoorbaan van de trein. Zelfs de trein was naast het spoor geparkeerd.
Slechts 1 plekje was nog vrij. Een plekje naast een policecar op een parkeerterrein vlak bij het feest. Na de auto geparkeerd te hebben was het slechts een minuut lopen. Net voordat Richard en Ellen het feestgedruis in liepen werd Richard in zijn kraag gevat. Mr. Policeofficer himself!
"Aaayouguyslookin'foanpoliiiceafficer?" Huh.....???
"Yourparkedo'awrooongplacemister!  Sprak hij luid verder.  "You'rparkedo'thespaceo'oourpoliceinspector!"   Ohhh, sorry zei Richard geschrokken toen hij begreep dat ze op de persoonlijke parkeerplaats van de politie commandant stonden.
Net op het moment dat de rechten van beiden werden voorgelezen en de arrestatie een feit was vroeg de officer nog "whe're are you guys from? 
"From Holland, mister policeman" sprak Ellen doodsbenauwd.
De officer begon te lachen en sprak vervolgens de historische woorden; "heeeee, dat is ook toevallig, hoe gaat het met jullie? Ik heet Keith en was ooit 14 jaar getrouwd met een Nederlandse vrouw en woonde in f.cking Oss!"
Richard en Ellen waren vervolgens special guest en natuurlijk mocht de auto blijven staan.

De nacht werd doorgebracht in een motelkamer in Diamondhead waar menig CSI aflevering zo opgenomen zou kunnen worden. Ook Rob de Geus zou hier met z'n blauwe lamp "niet vrolijk van worden". 

Tot morgen!