Ze houden wel van een gokkie...........

Een fantastisch plan. De laatste dag in de states besteden aan het doen van schandalige inkopen. Nu kun je natuurlijk de creditcard laten roken op nahar Avenue of de big Buck's laten rollen in Centuy 21 maar als je het doet moet je het goed doen.
Op 75 mile, zo'n 1,5 uur rijden van Manhattan ligt Woodburry. Een plaats in the middle of nowhere. Een tankstation, een kerk, 100 huizen en een Burgerking.
Maar........ Net buiten dit eenvoudige plaatsje ligt een van de grootste outlet centre van het oosten van de States.
229 winkels met chronische kortingen. 60%, 70% 80% etc.  Een soort Batavia Stad met een hoge bloeddruk. 

Onze vroege vogels stonden al om 07.30 naast hun nest de koffers zo in te pakken en te rangschikken dat er met gemak nog eenzelfde hoeveelheid kleding bij kan als er op de heenreis al in heeft gezeten.
Richard was op het lumineuze idee gekomen om een auto te huren in Manhattan, hiermee naar woodburry te rijden om vervolgens van daar uit naar het vliegveld te rijden en te droppen.
Heen ging alles volgens plan. Richard stuurde de imposante slee door de straten van Manhattan alsof hij nog nooit anders had gedaan. Zonder problemen parkeerde hij de 6 meter lange SUV op een busparkeerplaats.
Net op het moment dat de eerste stappen in het belachelijk grote outlet centre waren gezet dwarrelde een eerste waarschuwingssneeuwvlok naar beneden en landde zacht op de kale bats van Richard. Deze waarschuwingsvlok had onze shopaholics aan het denken moeten zetten. Maar bij het zien van alle schreeuwende etalages werd deze waarschuwing volledig genegeerd. Winkel na winkel werd afgestruind naar de beste deals en de pinpassen en creditcards gingen van gleuf naar gleuf tot ze te heet waren om aan te pakken. 
Niemand had meer aandacht voor het onheil dat zich buiten afspeelde. Die ene waarschuwingsvlok had inmiddels al z'n vrienden uitgenodigd en deze waren ook naar Woodburry gekomen. Tezamen hadden ze inmiddels een deken gevormd van een cm of 5 en dat besef kwam pas toen Ellen bij het verlaten van de Michael Kors shop bijna door een sneeuwschuiver uit haar gloednieuwe Calvin Klein sokken werd gereden.

Als het hier nu zo is, hoe zullen de snelwegen naar het vliegveld er dan wel niet uitzien?? Het is tenslotte nog 1,5 uur rijden naar Newark en dat dan nog over schone wegen. Nu, dit werd al snel duidelijk. Amerikanen houden van grote brede, lange en vooral veel wegen. Waar Amerikanen niet zo heel erg van houden is het schoonmaken van deze wegen. Zeker niet als het gaat om sneeuwruimen. Waarom iets opruimen wat vanzelf weggaat als je maar lang genoeg wacht???

Zo belandden onze vrienden in een 65 mile lange langzaam rijdende rij auto's die allemaal op de gok achter elkaar aan reden in de hoop dat ze op de weg reden. 
Waar op de heenweg nog een 6 baan interstate liep was nu slechts een een grote skipiste. 
De GPS was de enige houvast die ze hadden.  Dezelfde GPS gaf ook aan dat hun aankomsttijd op het vliegveld steeds meer op de vertrektijd van het vliegtuig begon te lijken. Na enkele bloedstollende uren waarbij de moed er werd ingehouden door liedjes te zingen, woordspelletjes te spelen en het verorberen van de laatste restanten snoep, arriveerden ze hijgend maar net op tijd op het vliegveld om nog net op tijd te kunnen lezen dat het vliegtuig uren later later zou vertrekken. 

De aansluitende vlucht in Zürich naar Amsterdam werd florisant gemist en zo werden daar ook nog een 6-tal vruchtloze uren gehangen en gewacht. De doorzitplekken worden morgen behandeld.

Om 17.30 uur klonk het verlossende bulderende geluid van de 2 Rolls Royce motoren die ons dodelijk vermoeide gezelschap naar het warme Amsterdam gingen brengen. 
Dit laatste heb ik verzonnen maar ik hoop dat het zo is gegaan.
Ik ben mijn vrienden op het vliegveld van Zürich uit het oog verloren.
Ik hield ze niet meer bij.........

Ach, ik zie ze nog wel eens.........
Tot de volgende keer

Lucas Bolceboos 
Uw verdwaalde reporter.